🌩️ Rozmowa Konrada Z Bogiem

Widzenie ks. Piotra i Wielka Improwizacja to dwa spojrzenia na sprawy Boga, narodu i cierpienia - raz z perspektywy pokornego sługi Bożego, a raz - natchnionego, romantycznego poety Konrada. Improwizując, Konrad próbuje sprowokować Boga do pojedynku, dialogu. Daje temu wyraz, krzycząc: "Ty, Boże, ty naturo! Rozmowa z Bogiem. Dobry Boże! Dziś, jak co wieczór Mych myśli potok gna Od morza, aż po szczyty gór, Czy dosięgnąć muszą dna? Dobry Boże! Szukam odpowiedzi Premierowy wiersz z kolejnej książki Konrada Góry, która ukaże się w Biurze Literackim w 2018 roku. WIĘCEJ Jeszcze nikt nie oślepł od odwracania wzroku* wywiady / O KSIĄŻCE Dawid Mateusz Konrad Góra. Rozmowa Dawida Mateusza z Konradem Górą, towarzysząca premierze książki Nie, wydanej w Biurze Literackim 15 listopada 2016 roku Dziś będziemy mówić o ważnej rozmowie z Kimś, kto nas bardzo kocha, kto chce nas słuchać i rozmawiać z nami. Tym Kimś jest Jezus. Proszę, abyście powstały i z uwagą wysłuchały słowa Bożego. „Przynosili do Jezusa również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył rozmowa z ukochaną Laurą spotkanie elity w salonie warszawskim koncert na cymbałach wizyta u papieża pakt z Mefistofelesem polowanie na niedźwiedzia obrzęd dziadów 12. W III cz. Dziadów znajdziemy wiele nawiązań do Biblii. Wymień dwa biblijne motywy, które wykorzystuje Mickiewicz. 13. W utworze opisane są sny: a) Ewy, Senatora rozmowa z bogiem. Moderator: moderatorzy. Regulamin forum W dyskusji na tematy religijne oraz duchowości, lecz nie związane ze schizofrenią proszę używać Kim jest Demiurg -Demiurg to bóg, a raczej system / program, zarządzający Ziemią. Objawiał się on jako Marduk, Jahve, Allah, Bóg ojciec. Inne nazwy i inne sp Jednak przegrywa on starcie z potężnym widmem kruka, symbolem pychy. Plącze on myśli Konrada, który przerywa improwizację. Rozlega się dzwonek. Pod bramami pojawia się inspekcja więzienna. Kapral rozgania więźniów do swoich cel. Towarzysze pozostawiają omdlałego Konrada samego. Dziady cz. III - scena I — Interpretacja Jan Matejko „Astronom Kopernik, czyli rozmowa z Bogiem” - opis obrazu, interpretacja. Obraz jednego z najsłynniejszych przedstawicieli polskiego malarstwa historycznego pochodzi z 1873 roku. Na pierwszym planie obrazu przedstawiony jest słynny astronom Mikołaj Kopernik podczas nocnej obserwacji nieba i gwiazd. Kopernik namalowany został TN8ptrG. 28 stycznia 2013 Lalka Postawę przeciwną do postawy Konrada w rozmowie z Bogiem prezentuje ksiądz Piotr w scenie 5. Jest pokorny i pobożny, kładzie się krzyżem, podkreśla swoją małość wobec wielkości Boga. Głęboko wierzy w to, że Bóg go wysłucha i mu odpowie. Ksiądz Piotr swoją postawą osiągnie to, czego nie udało się osiągnąć Konradowi. Rozmawia z Bogiem, chociaż uważa się za proch wobec jego wielkości. W widzeniu Księdza pojawia się wiele motywów biblijnych. Herod jest symbolem cara, a „Polska młoda” to określenie młodzież gnębionej przez cara – tak jak Herod gnębił małych chłopców, chciał ich zabić, tak car dręczy młodych Polaków. Ksiądz widzi drogę prowadzącą na północ symbolizującą zesłania na Syberię. Zastanawia się nad sensem tak wielkiej ofiary, przecież całe pokolenia zostają wysłane na pewną zgubę. Kolejna część widzenia daje jednak nadzieję na wybawienie narodu. Jeden z więźniów ucieka i to właśnie on ma być zbawicielem. Jego imię zostaje zastapione cyframi – „Z matki obcej; Krew jego dawne bohatery. / A imię jego czterdzieści i cztery” – Mickiewicz odwołuje się do symboliki liczb, która szczególne miejsce zajmowała w tekstach Starego Testamentu. Konrad to główny bohater Dziadów cz. III Adama Mickiewicza i jedna z najważniejszych postaci całej polskiej literatury romantycznej. W dramacie jest on człowiekiem, który przeszedł wewnętrzną przemianę. Z Gustawa, romantycznego kochanka i poety, staje się Konradem, demiurgiem, wieszczem, indywidualnością wybitną. Jest to mężczyzna dosyć młody, który jako jeden z wielu studentów wileńskich trafił do więzienia pod zarzutem spiskowania przeciwko carowi. Jego niewola jest odzwierciedleniem losów wielu Polaków pod zaborem rosyjskim. Jest on obdarzony specyficznym darem, dzięki któremu doświadcza proroczych wizji. Jedna z nich następuje właśnie w więzieniu i nazwana została Wielką Improwizacją. W jej trakcie Konrad przemawia do Boga, usiłuje z nim rozmawiać próbując przeniknąć tajemnice życia i świata. Stawia siebie samego na równi z Bogiem, uważa, że gdyby tylko Bóg odstąpił mu część swojej władzy, byłby w stanie uszczęśliwić ludzkość, co nie udało się dotąd Bogu. Konrad uważa się za obdarzonego tak wielką wrażliwością i uczuciowością, że za jej pomocą – tak mu się wydaje – mógłby dokonać dosłownie wszystkiego, włącznie z wyzwoleniem swojego narodu spod jarzma zaborcy. Konrad to postać ekscentryczna i tajemnicza. Jest samotnikiem, nie lubi być w centrum uwagi. Nawet w scenie zebrania wigilijnego z innymi uwięzionymi w swojej celi, siedzi nieco oddalony od grupy, prawie w ogóle nie zabiera głosu. Sprawia wrażenie zajętego własnymi myślami, własnym wnętrzem. Później okazuje się to wstępem do wieszczego monologu. Mężczyźnie bardzo mocno na sercu leży los jego narodu, Konrad przywiązuje do niego większą wagę niż do własnego życia. Jest wielkim patriotą, niewolę Polski odczuwającym niemal w fizykalny sposób. Jest również poetą, twórcą, artystą miotanym wciąż niezwykle silnymi uczuciami. Jego odczuwanie świata jest daleko bardziej wrażliwe od odczuwania przeciętnego człowieka, co staje się dla niego powodem wnioskowania, że jest osobą wybitną. Wraz z biegiem Wielkiej Improwizacji Konrad coraz bardziej upewnia się o swojej wszechmocy. W pewnym momencie jest już przekonany o własnej nieśmiertelności i o byciu dużo bardziej uzdolnionym od Boga. Brakuje mu tylko jego mocy, by uszczęśliwić cały świat i wszystkich ludzi, a także położyć kres niesprawiedliwości i zbrodni. W ogromnym uniesieniu nieomal bluźni nazywając Boga carem, lecz przed wypowiedzeniem ostatniego słowa, traci przytomność. Szybko okazuje się, że bluźniercze słowa podpowiadały mu złe duchy, przez które został opętany. Demona wypędza z Konrada Ksiądz Piotr, człowiek również obdarzony zdolnością wieszczenia. Konrad to typowy bohater romantyczny. Jest jednostką wybitną, poetą, który miotany jest nieprawdopodobnym wewnętrznym fermentem. Ferment ten jest tak silny, że zdaje się wręcz rozsadzać go od wewnątrz. Jest osamotniony w swojej wybitności, buntuje się przeciwko zastanemu porządkowi świata, charakteryzuje go niezgoda i upór w dążeniu do celu. Przy okazji to naprawdę wielki patriota, który dojrzewa do odpowiedzialnego postrzegania swoich obowiązków wobec ojczyzny. Doznaje on wielkiej przemiany, która zmienia go z młodzieńca w wieszcza. Wiele cech Konrada wskazuje na to, że jego postać można utożsamiać z samym Adamem Mickiewiczem. Autor Dziadów bowiem również w młodości był w więzieniu za przynależność do jednej z wielu organizacji konspiratorskich, również był wybitnym poetą i niewątpliwie człowiekiem obdarzonym ogromną wrażliwością. Dziady cz. III - Adam Mickiewicz: streszczenie, bohaterowie, problematyka Dziady Adama Mickiewicza to cykl czterech dramatów: Dziady cz. I, Dziady cz. II, Dziady cz. III i Dziady cz. IV. Trzecia, ostatnia ukończona część dramatu, została napisana wiosną 1832 roku i uważana jest za arcydzieło polskiego dramatu romantycznego. Mickiewicz w tej odsłonie podejmuje problematykę polityczno-historyczną z metafizyczną. Utwór nie jest prosty w odbiorze dlatego warto zapoznać się z jego opracowaniem po skończeniu lektury. Przeczytaj albo posłuchaj. Słuchaj Adam Mickiewicz - Dziady cz. III Dziady to cykl czterech dramatów: Dziady cz. I, Dziady cz. II, Dziady cz. III i Dziady cz. IV. Niby proste, a jednak nie do końca. Historia powstawania kolejnych części i ich numeracja nie jest związana z żadnym porządkiem i chronologią. Część I wg numeracji jest jednak ostatnią wydaną częścią. Nie została przez Mickiewicza ukończona, a ukazała się drukiem już po jego śmierci. Następne w kolejności są części II i IV, a dopiero potem III. Nie przypomina ci to czegoś ? Kolejnością i numeracją bawił się George Lucas kręcąc Gwiezdne wojny. Mickiewicz pisał II i IV część Dziadów mając 22-23 lata. Był niewiele starszy od ciebie. Czerpał przede wszystkim z osobistych przeżyć, niespełnionej miłości. Część III napisał 10 lat później. Mamy więc do czynienia z utworami młodego, romantycznego poety i dojrzałego, ukształtowanego mężczyzny i pisarza. I najważniejsza rzecz: te 10 lat to bardzo istotny okres w historii naszego kraju, ale i w życiu Mickiewicza. Prześladowany za przynależność do Towarzystwa Filomatów, przesiedział pół roku w więzieniu, a następnie został zesłany w głąb Rosji, gdzie spędził 5 lat. Aby zrozumieć Dziady, musisz znać ich kontekst historyczny, NIEZBĘDNE MINIMUM właśnie. Od tego nie uciekniesz. Poza tym, musisz mieć chociaż fragmentaryczną wiedzę na temat pozostałych części. Dziady cz. II – opisuje stary, pogański obrzęd dziadów. Polega on na wywoływaniu duchów zmarłych, którzy nie trafili do nieba. Ma im w tej drodze pomóc. Ta część jest chyba najchętniej czytaną częścią i najłatwiejszą do zrozumienia. Do niej też najczęściej sięgają młodzieżowe, szkolne teatry. Plastyczność i sceniczność tego dramatu pozwala na zbudowanie fantastycznego wrażenia. Dziady cz. IV to dialog Gustawa z jego dawnym nauczycielem księdzem. Przedstawia trzy godziny rozmowy: godzina miłości, godzina rozpaczy, godzina przestrogi. Słyszałeś słowa: Kobieto! Puchu marny! Ty wietrzna istoto!- pochodzą właśnie z tej części. Dziady cz. I to przede wszystkim przygotowania do corocznych obchodów dziadów. Konrad Wallenrod - streszczenie, opracowanie Dziady - co łączy poszczególne części? obrzęd dziadów, i postać głównego bohatera: zaczynając od części I - Myśliwy - Widmo - Gustaw - Konrad to jeden bohater przechodzący metamorfozy. Jeżeli chodzi o tło historyczne to po pierwsze potrzebna ci jest podstawowa wiedza o POWSTANIU LISTOPADOWYM. Wybuch powstania: w nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku w Warszawie – koniec powstania , październik 1831 roku; powstanie skierowane było przeciwko Rosji. Po drugie kilka słów o WIELKIEJ EMIGRACJI; emigracja czyli opuszczenie swojego kraju. W tym przypadku Polacy wyjeżdżali z terenów zaboru rosyjskiego, po upadku Powstania Listopadowego. Uciekali przed represjami ze strony cara. Emigracja była liczna, ale też jej nazwa wzięła się stąd, że kraj opuścili wtedy wybitni Polacy: Mickiewicz, Słowacki, Chopin, Lelewel i wielu innych. Po trzecie : Filomaci i Filareci czyli stowarzyszenie młodzieży, założone przez sześciu studentów Uniwersytetu w Wilnie, wśród których był Adam Mickiewicz. Był to tajny związek młodych studentów, którzy próbowali w czasach zaborów nie poddawać się rosyjskim władzom w taki sposób w jaki umieli. Stowarzyszenie miało charakter koła naukowego. Studenci czytali tam swoje utwory, rozmawiali o polityce, o trudnej sytuacji i na swój młodzieńczy sposób, szukali sposobu na rozwiązanie sytuacji. W 1824 roku doszło do głośnego procesu i 20-tu filomatów zamknięto w więzieniu lub wywieziono w głąb Rosji, a co to oznaczało nietrudno się domyślić. Do czego jest ci potrzebna ta wiedza? Dziady cz. III powstały po upadku Powstania Listopadowego, w roku 1832, w Dreźnie. Często - Zapamiętaj, to ważne!!! - nazywane są Dziadami drezdeńskimi. Mickiewicz nie brał udziału w powstaniu, był wtedy w Rzymie. Próbował przedostać się do Warszawy, ale dotarł tylko do Wielkopolski. Dziady są odpowiedzią poety na carskie represje wobec Polaków po jego wybuchu. W czasie wędrówki Wielkiej Emigracji Mickiewicz rozmawiał z wieloma świadkami tych wydarzeń, jednak nie miał, aż tak dużo informacji, aby o powstaniu pisać w dramacie. I tu właśnie potrzebna jest wiedza na temat Filomatów i Filaretów. Poeta wykorzystał w tym utworze wydarzenia, w których brał udział osobiście. Cofnął się do wykrycia nielegalnej działalności Towarzystwa Filomatów i Filaretów, do aresztowań znanych mu osób. Pojawiają się zresztą w Dziadach autentyczne nazwiska jego przyjaciół z tamtych lat. Oda do młodości - opracowanie, streszczenie Dziady cz. III - streszczenie Dziady cz. III składają się z prologu, jednego aktu i zawartych w nim 9-ciu scen oraz Ustępu. PROLOG Więzienie , o którym więcej będzie przy opisie sceny I. Bohaterami Prologu są: więzień, anioł stróż i duchy nocne czyli duchy dobre i złe, które toczą walkę o duszę więźnia. Akcja rozpoczyna się w nocy 1 listopada 1823 roku. W tym miejscu i w tym właśnie czasie, następuje symboliczne przemienienie Gustawa, bohatera cz. IV, romantycznego młodego poety, zakochanego marzyciela w dojrzałego mężczyznę, który przede wszystkim myśli o swoim zniewolonym kraju - w Konrada. To tu następuje symboliczna scena przemiany przypieczętowana napisem na ścianie: Gustaw zmarł 1823, 1 listopada. Tu narodził się Konrad 1823, 1 listopada. Przemiana romantycznego poety - kochanka w poetę - wieszcza. SCENA I r. tzw. więzienna: toczy się w klasztorze bazylianów, w celi nowego bohatera dziadów, Konrada. Stary klasztor został zamieniony na więzienie, w którym przetrzymywani są młodzi ludzie. Dlaczego? Mamy czas zaborów, a więc i czas buntu. Namiestnik cara, Senator Nowosilcow, który ma pilnować porządku na terenie dawnej Polski, skrupulatnie wychwytywał najmniejsze zalążki tajnych organizacji, spotkań. Młodych ludzi wsadzano do więzień bez szczególnych powodów. Nowosilcow nie potrzebował udowadniać winy, aby kogoś skazać. Może będzie ci łatwiej wprowadzić się w klimat tej opowieści, jeżeli skojarzysz sobie inne historyczne czasy. Sięgnij do czasów II wojny światowej i do polityki Hitlera. Pomyśl o czasach stanu wojennego w latach 80-tych w Polsce. Niezależnie od czasów, emocje, strach, cierpienie ludzi zamykanych w więzieniach ze względów politycznych są takie same. Mickiewicz nie musiał wymyślać sytuacji. W czasie aresztowań jego kolegów z Towarzystwa Filaretów i Filomatów, około setki osób trafiło do więzień albo na Syberię. Syberia, gułagi, więzienia i dzisiaj mają swoją moc emocji i strachu. Chyba już wiesz o czym pisał Mickiewicz. Jego bohaterowie to nie papierowe postaci, ale młodzi mężczyźni z realnymi przeżyciami. W celi Konrada - głównego bohatera, dzięki przychylności strażnika (przecież to wigilia, 24 grudnia) spotykają się więźniowie, młodzi polscy studenci, by omówić sytuację w jakiej się znaleźli. Rozmawiają o wywózkach na Syberię, o sposobach ratowania życia. Scena ta to dialogi, piosenki, monologi, jedna bajka. Tu pojawia się pieśń wykonana przez Konrada, w której wzywa do zemsty, zwana małą improwizacją. SCENA II IMPROWIZACJA nazywana przez historyków literatury Wielką, czyli Wielka Improwizacja. WIELKA IMPROWIZACJA to najważniejsza część Dziadów, serce utworu. Jest też bardzo trudna do streszczenia, ale spróbujmy. W celi znajduje się sam Konrad. Wielka improwizacja rozgrywa się na pograniczu snu i jawy. Mamy tutaj do czynienia z monologiem lirycznym romantycznego bohatera, w którym wygłasza swoje poglądy na temat Boga, miłości i wolności. Niezwykle trudna do wygłoszenia dla aktora, pełna cierpienia, bólu i emocji treść, bo przecież w pierwszej scenie Konrad usłyszał o tylu nieszczęściach, aresztowaniach i torturach. Te wszystkie trudne uczucia ma w sobie. Konrad wchodzi w spór z Bogiem, żąda od niego wyjaśnienia, pomocy i jednocześnie dla siebie władzy nad ludzkimi duszami. Chce pomóc swojemu narodowi, który kocha miłością romantyczną i ogromną, jak kiedyś kochankę. Czuje ból i rozpacz z powodu tragedii, która go dotyka. Pamiętaj, że Konrad uważa siebie za poetę - pieśniarza. To teraz wyobraź sobie zapatrzonego w siebie, w swój talent i możliwości gościa, który wygłasza w poetycki sposób monolog na jakikolwiek temat!!! Jednocześnie uważa siebie za wybrańca, za lepszego od innych, za jedynego, który ma odwagę wymagać od Boga odpowiedzi na zarzuty, które Konrad mu stawia. Pełen pychy, niepokorny, tej odpowiedzi oczywiście nie dostaje. Wściekły, bo nie odnajduje Boga, uważa, i to jest ważne , zapamiętaj, że Bóg nie jest miłością, jest tylko mądrością. Wciąż towarzyszą Konradowi głosy duchów, z prawej i lewej strony, głosy dobrych i złych mocy. Długi jest ten monolog i pełen oskarżeń w stronę Boga, pełen oczekiwań i emocji. Trudno przytoczyć tu wszystko tak, abyś zapamiętał dokładnie. Zapamiętaj przede wszystkim: Konrad próbuje rozmawiać z Bogiem, ale Bóg się oczywiście nie odzywa. Konrad uważa siebie za wybrańca, który powinien dostać od Boga władzę nad ludzkimi duszami, bo potrafi pokierować cierpiącym narodem. To tu padają znane słowa: „Nazywam się Milijon – bo za miliony Kocham i cierpię katusze”. Konrad zbliża się w tym swoim monologu do wypowiedzenia bluźnierstwa, ale ostatecznie robi to za niego diabeł. NAZYWA BOGA CAREM. Rozumiesz, że w sytuacji, w której znajdował się naród polski, nazwanie Boga Carem, który nas zniewolił i niszczył, było najgorsza obelgą. Na szczęście dla duszy Konrada, bohater mdleje, a słowa wypowiada za niego diabeł. SCENA III EGZORCYZMY KSIĘDZA PIOTRA Nadal jesteśmy w celi Konrada. Egzorcyzmy czyli obrzęd poświęcenia, który ma uwolnić człowieka, zwierzę, miejsce, pomieszczenie od wpływu złego ducha. Przy okazji, odpoczywając trochę od Mickiewicza: czy wiesz, że Polska jest krajem, w którym działa ponad 100 egzorcystów. Ustępujemy tylko Włochom. Zagraniczni dziennikarze nazywają nas Doliną Krzemową Egzorcyzmu… Wracając do Konrada. W celi pojawiają się bernardyn - ksiądz Piotr, kapral i jeden z więźniów. Księdzu udaje się uratować Konrada. Fakt, że jego walka z Bogiem była walką nie dla siebie, a dla udręczonego narodu, był tym pozytywnym elementem, który pozwolił zakończyć egzorcyzmy i walkę o duszę Konrada, z powodzeniem. SCENA IV WIDZENIE EWY Miejsce w jakim dzieje się ta scena to dom wiejski pod Lwowem, a jej bohaterką jest Ewa - młoda dziewczyna, która ma widzenie we śnie i modli się za ludzi uwięzionych w Wilnie, a szczególnie za poetę Konrada. SCENA V WIDZENIE KSIĘDZA PIOTRA Powracamy do Wilna, do celi księdza. Aby zrozumieć tę scenę musisz przypomnieć sobie najważniejsze wydarzenia ewangelii. Nie będzie to skomplikowane. Przede wszystkim: rzeź niewiniątek w Betlejem. Dlaczego Maria z Józefem i małym Jezusem uciekali do Egiptu ? Paranoiczny lęk Heroda przed nowym królem żydowskim doprowadził do wydania przez niego rozkazu na mocy, którego w Betlejem miano zamordować wszystkich chłopców do lat 2. Do tych wydarzeń opisanych w Ewangelii Mateusza odwołuje się Adam Mickiewicz. Herodem w widzeniu księdza Piotra jest car wysyłający na Syberię młodych Polaków. Car prześladuje niewinną młodzież, jak Herod prześladował małych chłopców w Betlejem. Następnie przypomnij sobie wszystko co jest związane ze Świętem Wielkiej Nocy i Męką Pańską. Chrystus prowadzony na śmierć, ukrzyżowany, to w widzeniu księdza Polska, uciemiężona i niszczona przez zaborców. Żołnierze z ewangelii to zaborcy w widzeniu księdza: Rosja, Austria i Prusy. Polskę prowadzi się przed oblicze biblijnego Poncjusza Piłata. U Mickiewicza tę rolę pełni Gal czyli Francja. Dlaczego Francja? Polacy oczekiwali wówczas pomocy z jej strony, pomocy, której nie otrzymali. Jest również matka Jezusa. W Dziadach tą matką jest Matka Wolność, która patrzy z rozpaczą na pokrzywdzony naród. Ciemiężona przez Cara Polska odrodzi się, nie wiadomo jednak kiedy, a zanim to nastąpi, wiele wycierpi. W scenie V ważne jest zapamiętanie związanych z nią pojęć: mesjanizm, profetyzm, prometeizm. Ich definicje usłyszysz w dalszej części streszczenia, będzie ci łatwiej je zapamiętać i zrozumieć w takiej kolejności. SCENA VI SEN SENATORA Nadal jesteśmy w Wilnie, tym razem w pałacu senatora Nowosilcowa, w jego sypialni. Pijany senator nie może zasnąć, a obok niego siedzą dwa diabły i Belzebub. Znowu dwa światy: realny i magiczny. Diabły chcą uśpić senatora i we śnie zawlec go do piekła. Belzebub się na to nie godzi. Po co zdradzać we śnie Nowosilcowowi co go czeka. Może się przestraszyć i zmienić na lepsze, a car potrzebuje okrutnego, wściekłego, bezwzględnego senatora. Senator w końcu zasypia, a we śnie ma widzenie, w którym raz jest w łaskach u cara, a raz je traci. SCENA VII SALON WARSZAWSKI Przypomnij sobie teraz czym był salon w XIX wieku. Był to rodzaj zebrania towarzyskiego, które odbywało się w jakimś artystycznym lub mieszczańskim domu. Najczęściej było to zebranie literackie, jednak przenikały do niego, zwłaszcza w trudnych momentach politycznych, rozmowy pozaartystyczne. Dzisiaj swoją wiedzę na temat kultury: filmu, teatru, muzyki itp. czerpiesz przede wszystkim z mediów. Zaglądasz do internetu, żeby przeczytać recenzję, sprawdzić opinię lub kiedy szukasz jakichś nowości. Salon pełnił właśnie taką informacyjno – recenzencką funkcję w XIX wieku. Ta scena sprowadza nas na ziemię, pokazując, że oprócz ogromnego patriotyzmu i miłości ojczyzny Polacy to naród podzielony. Skąd my to znamy ? Nie musisz mocno się wysilać, żeby zrozumieć sens tego fragmentu Dziadów. Żyjesz wśród podziałów. W salonie warszawskim ten podział był bardzo widoczny. Przy stoliku, w głębi salonu siedzi arystokracja : damy, urzędnicy, oficerowie. Rozmawiają o wszystkim i o niczym. Wspominają bale urządzane przez Nowosilcowa, rozmawiają po francusku i zachwycają się francuską literaturą. Lekceważą to co polskie. Tzw. elita wypada marnie. Druga grupa to stojący przy drzwiach młodzi ludzie. Rozmawiają po polsku. Dyskutują o więzionych i wywożonych bohaterach : filomatach i filaretach. Tu pada nazwisko Cichowskiego i jego historia. Zaginął, najpierw aresztowany zaraz po ślubie, a potem wywieziony w głąb Rosji. Po powrocie, nigdy nie doszedł do siebie. Po torturach był chory fizycznie i psychicznie. W scenie tej, rozmowy dobiegające z tych dwóch miejsc Mickiewicz przedstawił na przemian. Raz słychać towarzystwo stolikowe, raz młodych ludzi przy drzwiach. Służy to pokazaniu mocno kontrastu między tymi dwiema opcjami. Jedni są lojalni wobec zaborcy - to ci przy stoliku, drudzy buntują się przeciwko sytuacji Polski. SCENA VIII Wilno, pałac Nowosilcowa BAL U SENATORA Wiele się tutaj dzieje, ale usłyszysz najważniejsze informacje dotyczące tej sceny. Jest tu oczywiście Senator Nowosilcow, jego współpracownicy i goście. Wśród gości są zwolennicy cara i przyjaciele Nowosilcowa, ale też ci, którzy ze strachu chcą mu się przypodobać. Tu też pojawia się pani Rollison. To jest jeden z najbardziej znanych momentów dramatu, kiedy matka błaga senatora o uwolnienie jej syna. Nowosilcow oczywiście udaje, że to nieporozumienie, że na pewno sprawa się wyjaśni. Dobroduszny wujek, który o niczym nie wiedział i na pewno pomoże zrozpaczonej matce. Chce się szybko jej pozbyć. Matka nie wie, że jej syn jest torturowany, bity, a zadręczony przesłuchaniami usiłował popełnić samobójstwo. Nie wiadomo jednak czy była to rzeczywiście próba samobójcza, czy też został po prostu wypchnięty przez okno. Pani Rollison jest porównywana do Matki Boskiej stojącej pod krzyżem, przy ukrzyżowanym synu. O sytuacji syna dowiaduje się później od księdza Piotra. Ten zostaje wezwany do wściekłego senatora. Nowosilcow razem ze współpracownikami przesłuchuje księdza, wypytuje o jego rozmowy z więźniami w klasztorze. Ostatecznie pobity ksiądz zostaje aresztowany. Pamiętasz, że ksiądz Piotr ma dar jasnowidzenia. Mówi senatorowi, że jeszcze dzisiaj zostaną ukarani. I rzeczywiście, nagły piorun zabija Doktora, sprzymierzeńca senatora. Symboliczne jest to, że piorun trafia go w momencie liczenia pieniędzy za wydanie niewinnych ludzi. I ostatnie ważne wydarzenie w tej scenie: uwolniony jednak przez senatora ksiądz Piotr, wychodząc mija prowadzonego na przesłuchanie Konrada. SCENA IX Wilno, cmentarz, kaplica NOC DZIADÓW Scena łącząca część III Dziadów z poprzednimi częściami. Jest Guślarz, który prowadzi obrzęd, jest kobieta w żałobie szukająca ukochanego. Nie można jednak przywołać Gustawa, bo przecież zmienił imię. Jest teraz Konradem. Pojawiają się kibitki (takie wozy, którymi wywożono zesłańców na Sybir). W jednym z takich wozów, dziewczyna dostrzega swojego ukochanego z tysiącem ran w ciele. Te rany to symbol jego miłości do ojczyzny. W scenie tej dowiadujemy się też, że Nowosilcow i jego współpracownicy ponoszą karę za działania przeciwko filomatom i filaretom. USTĘP Cykl 7 pieśni opisujących podróż zesłańca – Pielgrzyma w głąb Rosji Tytuły tych epickich utworów to: Droga do Rosji, Przedmieścia stolicy, Petersburg, Pomnik Piotra Wielkiego, Przegląd wojska, Oleszkiewicz, Do przyjaciół Moskali Dziady cz. III - problematyka 1. Motywy występujące w Dziadach cz. III - motyw niewoli - motyw wolności - motyw cierpienia - motyw patriotyczny - motyw walki - motyw więzienia - motyw samotności -motywy biblijne - motyw poety - motyw balu - motyw przepowiedni -motyw Boga - motyw buntu - motyw przemiany - motyw buntu - motyw bohatera romantycznego - motyw szatana - motyw pielgrzyma - motyw matki - motyw młodości 2. Cechy głównych bohaterów KONRAD młody, gniewny, impulsywny, odważny, zarozumiały, patriota, romantyczny poeta, buntownik, bluźnierca, wrażliwy ale i silny, indywidualista, samotnik, wizjoner, KSIĄDZ PIOTR odważny, mądry, pokorny wobec Boga, głębokiej i wielkiej wiary, z wielkim zaufaniem do Boga, ma dar jasnowidzenia, SENATOR NOWOSILCOW - z rozkazu cara rządził na terenach Polski; okrutny, bezwzględny, bez litości i zasad moralnych, egoista, obłudnik, pijak, kat, tyran, WIĘŹNIOWIE Żegota – nowy więzień, nie wie dlaczego został aresztowany, Tomasz – jeden z pierwszych aresztowanych, Jan Sobolewski – opowiada o wywózkach studentów, Jan Rollison – uczeń gimnazjum aresztowany jako uczestnik spisku. Pod wpływem tortur załamał się psychicznie, ale nie wydał kolegów. Kilka razy próbował popełnić samobójstwo, Cichowski – aresztowany po swoim ślubie; przez wiele lat przetrzymywany w więzieniu i torturowany. Inni bohaterowie, którzy pojawiają się w dramacie, tak jak w przypadku więźniów, może niektórych uda ci się zapamiętać : Ewa, ta z widzenia ze sceny IV, Kapral, Pani Rollisonowa, niewidoma staruszka, matka Jana, tego torturowanego gimnazjalisty, Bestużew, młody Rosjanin, przyjaciel Polaków, Senator, Polak zmuszony do udziału w balu Nowosilcowa, goście salonu literackiego. 3. Najważniejsza terminologia do zapamiętania Improwizacja – wygłaszanie natchnionej mowy bez wcześniejszego przygotowania; to tak jak w muzyce lub w filmie improwizowanym, gdzie dialogi aktorzy budują na bieżąco, w momencie nagrywania sceny, Mesjanizm a) pogląd religijno - społeczny głoszący wiarę w nadejście Mesjasza, b) pogląd historiozoficzny przypisujący jednostkom lub narodom szczególną rolę w historii, c) w Polsce w XIX wieku pogląd przypisujący Polsce, narodowi pod zaborami, rolę Mesjasza narodów, który poprzez swoje cierpienie zbawi ludzkość, Profetyzm - zjawisko polegające na głoszeniu proroctw przez ludzi natchnionych przez Boga; przepowiadanie przyszłości, Prometeizm - postawa moralna, która polega na poświęceniu dobra jednostki dla ogółu 4. Dziady cz. III - cechy dramatu O III części Dziadów, mówi się jako o dziele niezwykłym, arcydramacie. Mickiewicz stworzył mistrzowskie dzieło. A o to jego cechy : a) zrywa z zasadą trzech jedności dramatu antycznego: wydarzenia rozgrywają się w różnych miejscach, w różnym czasie i dotyczą wielu wątków, b) jego bohaterem jest romantyczny indywidualista, geniusz – artysta, w tym przypadku poeta, c) asceniczność dramatu – wielu już zmagało się z jego wystawieniem w teatrze; jest niezwykle trudny dla reżysera i dla aktorów, akcja przenosi się w jednym akcie z więzienia do dworku, do salonu literackiego; zawiera długie monologi, widzenia, sny- zadanie aktorskie arcytrudne, dlatego jest marzeniem dla aktorów; tylko nieliczni potrafią w takich scenach przykuć uwagę widza na dłużej; chwila nieuwagi i nudy, a odbiorca się wyłącza, d) tematem utworu są wydarzenia współczesne autorowi, znane mu z autopsji, e) występują w nim zdarzenia metafizyczne i postaci fantastyczne razem z postaciami i wydarzeniami realnymi, f) różnorodność rodzajowa czyli: w dramacie występują partie liryczne np. Improwizacja, epickie ( scena I ) i dramatyczne w dialogach bohaterów, g) obecność scen zbiorowych. Dziady cz. III - warto wiedzieć Co oznacza liczba 44? Oo, koncepcji wiele. A to kilka z nich: 1) najbardziej popularna teoria to ta, że chodzi tu o samego Adama Mickiewicza, który w liczbie 44 zaszyfrował swoje imię wg hebrajskiej Kabały. 2) inna koncepcja mówi, że pod liczbą 44 kryje się hebrajskie słowo dziecko, czyli Mesjaszem będzie ten, kto jak dziecko wierzy i nie uznaje niemożliwego. 3) jeszcze inna możliwość to ta, że Mesjaszem miałby być Andrzej Towiański, twórca towianizmu. Był on dla Mickiewicz mistrzem. 4) i jeszcze jedna koncepcja: poeta bez zastanowienia, w twórczym szale użył liczby, która mu po prostu pasowała. Trudny do wystawienia teatralnego dramat tym bardziej kusi do pracy nad nim. Wiele było ważnych wystawień Dziadów. Najczęściej są to spektakle czerpiące ze wszystkich części. Do tych, o których trzeba pamiętać należą Dziady, które wyreżyserował Kazimierz Dejmek w 1967 roku. Premiera spektaklu z głośną, świetną rolą Gustawa Holoubka jako Gustawa- Konrada, odbyła się 25 listopada w Teatrze Narodowym w Warszawie. Krytyka ze strony ówczesnych władz i PZPR była ogromna. Spektakl uznano za antyrosyjski, antyradziecki. Ograniczano sprzedaż biletów i ilość spektakli. 1 lutego 1968 Dziady zostały zdjęte z afisza. Ostatni spektakl zgromadził tłumy. Po nim odbyła się demonstracja, w czasie której padały hasła o wolności sztuki i teatru. Aby nie zagłębiać się szczegółowo w wydarzenia związane z tym spektaklem, warto tylko podkreślić, że stały się one początkiem protestów na dużą skalę, studentów i części środowiska akademickiego i intelektualnego. Innym interesującym dziełem jest film Tadeusza Konwickiego Lawa, z młodym, jeszcze wtedy studentem szkoły teatralnej, Arturem Żmijewskim w roli Gustawa – Konrada. W roli Pustelnika – nauczyciela wystąpił znany ci już Gustaw Holoubek, odtwórca głównej roli w spektaklu Dejmka. Bardzo uwspółcześnioną wersją Dziadów, jest przedstawienie z Teatru Nowego w Poznaniu z 2015 roku. Głośno było o tym spektaklu Radosława Rychcika. Eksperymentujący reżyser przeniósł słowiańskie obrzędy i kult w amerykańskie realia popkultury. Na scenie pojawiają się więc: Joker z Batmana, upiorne bliźniaczki z Lśnienia Kinga, Marylin Monroe, Ku Klux Klan. Jak to wszystko łączy się z Dziadami Mickiewicza ? Zaskakujące i interesujące. Bracia Wachowscy pewnie nie inspirowali się Mickiewiczem, ale mesjanizm jest głównym zagadnieniem ich trylogii Matrix. Neo, przyszły Mesjasz ma uwolnić z Matrixa i poprowadzić do zbawienia tych, którzy poprzez jego osobę będą chcieli doznać oświecenia. Zatem, Mesjanizm wiecznie żywy w kulturze i sztuce.

rozmowa konrada z bogiem